Había unha vez un señor importante.

(¿prefieres leerlo en castellano?)

 

Había unha vez un señor importante. Vestía traxe, pantalóns de pinza, camisas dunha soa cor e garabatas negras. Bueno, a veces azul mariño. Era xefe dun banco importante, e levaba sempre un maletín negro cheo de papeis importantes. E ao seu cargo tiña un importante número de empregados. Ocupábase de asuntos importantes, e o seu superior estaba orgulloso de poder contar con tan seria e responsable persoa.

Non era pai de familia, nin tío de ningún cativo risoño, nin dono de ningún can deses fervellos de cu movido. Non tiña muller nin fillos, e tódolos domingos comía só. Contra todo indicio, non poñía o telexornal para xantar, porque non lle gustaba a televisión. Tampouco lle gustaba demasiado ler o xornal, pero o tiña que facer para poder da-la talla no traballo. ¡Os homes importantes teñen que estar ao tanto do que pasa no mundo!

Non era demasiado feliz, pero ía tirando. Cando alguén o paraba pola rúa, tratándoo de vostede, e lle preguntaba qué tal, respondía “imos tirando” con cara de circunstancias. E todos lle devolvían a cara de circunstancias, aínda que non souberan qué carallo de circunstancias tiña o señor importante.

De cando en cando, tiña que facer unha viaxe por motivos de traballo. Moitas veces a xente cre que este tipo de viaxes son só a tapadeira para ir ver á namorada, pero no caso deste noso home, non. El ía a traballar fóra da cidade, e aínda que ía por obriga, aproveitaba estupendamente estas viaxes para facer algunhas cousas que son un pouco menos de señor importante. Miudezas como ir dar de comer ós patos dos estanques e sentar nos parques a ver aos nenos xogar.

O señor tiña un bigote tupido, tupido, que medraba un pouco á brava, e que el intentaba endereitar unha vez cada dúas semanas, coa visita ao barbeiro. O señor non sabía por qué tiña aquel bigote, pero lle daba sensación de gustiño cando botaba de menos a alguén, porque remexía no bigote, e sorría un pouco máis de verdade. O señor lembrábase de cando era pequecho, e remexía no bigote do avó, sentado nos seus xeonllos. O seu avó esbirraba e ría, porque a veces remexer no bigote fai cóxegas. O seu avó tamén tiña bigote, aínda que non fora un home moi importante. Pero creo que el si que era máis feliz, porque sorría moito. Sobre todo cando estaba o netiño preto, facendo falcatruadas. “¡Este cativo é malo como un demo!”, dicía o avó, correndo detrás del; cando o collía, o tiraba polos aires, e o señor importante, que aínda non era nin señor nin importante, berraba e ría moi alto. Botaba de menos rir tan alto.

Acostumaba ir tomar os domingos á mañá, despois da misa, un chocolate quente a unha chocolatería preto da praza. A dona do local era unha señora abundante en carnes e alegrías. A chocolatería fixérase moi famosa a raíz dun suceso acontecido varios anos atrás. Resulta que un escritor famoso visitara a pequena cidade da costa, e entrara naquel sitio, atraído polos abundantes xarróns de flores. “Y así fue que entré en un hermoso local, con aroma a chocolate caliente y a flores recién cortadas”, escribira o home. É que a señora vivía no piso superior, e tiña unha terraza chea, cheísima de flores de tódolos tipos. Sabía a señora o que non está escrito sobre como coidalas, cales estaban de segundo qué modo en cadansúa época do ano, e escollía os mellores exemplares para a súa chocolatería. “Gústame que a xente entre pola porta e que lle entre a beleza no mirar. A xente é distinta cando ten flores fermosas nos ollos”. E, teño que dicirvos polo baixo, resulta que o señor importante estaba segredamente namorado da señora chocolateira. Tiña ela un gato precioso. Un gato que sentaba nunha cestiña que había na ventá, dando ao xardín de atrás (onde tamén abundaban macetas con flores). A señora chocolateira era unha muller activa, que non paraba un segundo. Ela soa levaba o seu pequeno negocio, sen necesitar de ninguén máis que dela mesma para gobernalo. Coñecía a todos polo nome, pero trataba sempre aos clientes de vostede. Incluso aos nenos pequenos, e isto enchíaos de orgullo e de amor propio. Non se poñía nunca nerviosa con nada, e iso era o que máis lle gustaba ao home importante. Para ela, el non era un home importante. Era un cliente máis, á altura dun calquera da rúa, porque ao fin e ao cabo ambos tiñan o mesmo valor. Ambos tomaban unha cunca de chocolate. Ambos pagaban. Ambos marchaban.

A veces ela achegábase a falar con el, porque ao cabo do tempo xa se coñecían. Ela sen querer sorprendía ao señor importante mentres bebía. “¿Que tal está o seu chocolate, señor?” E el pensaba, “que molesto que se me encha o bigote de pegotes cando bebo chocolate”, e despois se limpaba cun pano de cor branca que levaba no peto. “Estupendo,” dicía, e sen atreverse a sorrir repetía “estupendo”. E ela entón ría e dicía, “o chocolate non está pensado para xente da nosa idade, que semellamos nenos cando nos manchamos, señor. Mírese o bigote”. E el sentíase un pouco ridículo, e se limpaba de contado. Un día, sen querer, escapóuselle unha gargallada, e ela mirouno, incrédula. “Sempre me pasa o mesmo, señora. Un día vou ter que afeita-lo bigote”. “¡Ah! Logo sentiríase un pouco alleo a si mesmo. Botaríao de menos”. “¡Verá, verá! Un día cortarei o bigote”. E ela sorriu, como quen sorrí a un neno que di que de maior vai ser astronauta.

Así que un sábado, que era o día de ir ao barbeiro, pediulle que lle afeitara o bigote. O barbeiro tamén o mirou sorprendido. “¿Está seguro, señor?”. “Si, claro que estou”, afirmou con rotundidade. E ao día seguinte, cando foi a toma-lo chocolate, a señora non o recoñeceu, e o tratou como a un calquera. Aí foi cando se decatou o señor importante de que non era tan pouca cousa, aínda que tampouco fora tan importante. “¿Veu, señora, como afeitei o bigote?”. A muller comprendeu, con sorpresa, con quen falaba. Asomou un sorriso bonito pola beira da súa boca. “Está máis guapo, así”, comentou como quen fala con un vello amigo. A el enchéuselle de tenrura toda a tripa. E logo puxo cara de neno satisfeito. Porque a verdade era que o señor importante tiña un gran neno dentro del.

E foi a partires de cortar o bigote que empezou a facer cousas que antes non acostumaba. Algún domingo collía o coche pola tarde, e ía á praia a mirar as ondas dende o asento. Mercaba flores e as poñía nunha xerriña na cociña. Sorría para si polas mañás, no espello do baño. Botaba colonia. Sentíase máis mozo que nunca.

Un sábado á noitiña entroulle unha vontade moi rara por dentro, e decidiu nun impulso facer unha cousa que levaba moito tempo desexando. E sen pensalo máis, foi dereito á chocolatería, e dende fóra do cristal mirou á muller, que remataba de varre-lo chan. Inspirou, para coller forzas. Petou suaviño no cristal. A muller, sorprendida, foi abri-la porta, e dixo “hoxe é sábado, señor, e ademais xa pechei”. “Non, señora, quería preguntarlle unha cousa”. ¿Por que se tiña que por vermello? “Dígame, señor”. ¿Por que se tiña que por vermella? “Querería saber se tiña algún plan para hoxe á noite”. “Non, non teño. ¿Por?” “Gustaríame invitala a cear”. ¡Flash! Un intento de medio sorriso iluminou a cariña da muller.

Foi a noite máis bonita da vida do señor importante. Falaron coma nenos, sen parar. Riron, e riron, e riron. Tiñan tanta vida dentro, que poderían quedar falando toda a noite. E aínda que ámbolos dous eran xa adultos feitos e dereitos, recoñeceron nos ollos do outro un brinquiño de alegría infantil, como cando dous persoas que están destinadas se atopan, e senten que empezan a ir as cousas polo bo curso. Ningún dixo nada ao outro, pero os dous o sabían.

O señor importante deixou de ser importante para todos, e empezou a ser importante para ela. E ela deixou de ser a señora de ninguén para ser a del.

As flores medraban con colores vivos no xardín.